Najciekawsze obiekty

Alfons Karny poza tym, że był znakomitym rzeźbiarzem, realizował się również w roli grafika. W zbiorach muzeum można oglądać cykl drzeworytów prezentujących portrety osób zasłużonych dla historii i kultury kraju. Są to graficzne wizerunki Józefa Piłsudskiego, Władysława Reymonta, a także Stefana Żeromskiego. Na szczególną uwagę zasługuje drzeworyt z portretem Ludwika Koehlera, który w latach 20. XX w. w Białymstoku prowadził kurs rysunku i malarstwa, a jego uczniem był wtedy Alfons Karny.

Na wystawie stałej prezentowany jest portret Marszałka Józefa Piłsudskiego z 1928 r. Praca ta jest szkicem do pomnika wykonanego z brązu i eksponowanego w lecie 1936 r., na Kresach II Rzeczpospolitej – w Brasławiu. Obecnie miasto Brasław znajduje się na terenie północnej Białorusi, a pomnik Piłsudskiego, starannie ukrywany w czasie II wojny światowej, trafił do Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

Alfons Karny w 1937 r. otrzymał złoty medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu. Hasłem przewodnim Pawilonu Polskiego były słowa Józefa Piłsudskiego wypowiedziane nad trumną Juliusza Słowackiego na Wawelu: „Są ludzie i są czyny ludzkie tak silne i tak potężne, że śmierć przezwyciężają, że żyją i obcują między nami”. Wnętrze sali honorowej miało odpowiadać  związkowi „tego, co trwałe w przeszłości, z tym, co nowe w twórczości” Rzeczpospolitej. W sali honorowej zaprezentowano więc portrety najważniejszych postaci z historii Polski między innymi: Józefa Piłsudskiego (autorstwa T. Breyera), Mikołaja Kopernika (autorstwa X. Dunikowskiego) oraz Fryderyka Chopina (autorstwa A. Karnego). Za realizację monumentalnego portretu Fryderyka Chopina Karny otrzymał medal.

Na szczególną uwagę zasługują rzeźby ceramiczne złocone realizowane przez Alfonsa Karnego. W swojej kolekcji muzeum posiada pięć obiektów – między innymi Portret Ignacego Jana Paderewskiego,  Portret Marynarza z Orła, czy Autoportret Alfonsa Karnego. Wszystkie prace są prezentowane na wystawie stałej w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego.

W latach 50. Alfons Karny zaczął odchodzić od realizacji swoich rzeźb w brązie. W kręgu jego zainteresowań była ceramika. Bardzo często powielał swoje prace zwracając uwagę na rodzaj szkliwa, które wykorzystywał. Widać to szczególnie w przypadku portretu Stanisława Noakowskiego, nauczyciela i przyjaciela rzeźbiarza. Podejście do rzeźby bardzo dobrze charakteryzują słowa Alfonsa Karnego opublikowane w „Głosie Plastyków” w 1937 roku: „Szukam odwiecznego spokoju i odwiecznej radości estetycznej w ładnej, miękkiej linii, harmonijnej, cichej, a jednocześnie tytanicznej, bez odrobiny dramatu, rozterki, bólu i niewiary”.

„Autoportret” to jedna z najwcześniejszych zachowanych prac Alfonsa Karnego. Widoczna jest tu typowo akademicka forma, pozbawiona rysu psychologicznego, a jej kształt łączy w sobie miękką, harmonijną linię ze zdecydowaną konstrukcją bryły.

Szczególne znaczenie w twórczości Alfonsa Karnego zajmował temat dziecka, który w dwudziestoleciu międzywojennym symbolizował odrodzoną Polskę. Obok takich rzeźb jak „Po zjedzeniu konfitur” w kolekcji muzeum znajduje się portret przedstawiający Alfonsa Karnego w wieku trzynastu miesięcy. Praca ta powstała w ramach konkursu „Dziecko polskie w sztuce”, za którą rzeźbiarz otrzymał pierwszą nagrodę.

W Galerii Portretów Wielkich Polaków można znaleźć między innymi wizerunki wielu naukowców. Jednym z nich jest Jan Czochralski – światowej sławy polski chemik. Poza dokonaniami w zakresie nauk ścisłych, znany był ze swojej działalności dobroczynnej. To jemu Karny zawdzięcza sfinansowanie odlewów wielu swoich rzeźb.

W czasie II wojny światowej, Alfons Karny był organizatorem spotkań tajnego uniwersytetu w swojej pracowni przy ul. Wiejskiej. Rzeźbiarz tak je wspominał: „Było w mojej pracowni kilkadziesiąt osób. Drewniana podłoga uginała się pod tym ciężarem. Na wypadek, gdyby nakryli nas Niemcy, była przygotowana wymówka, że to oblewanie nowej rzeźby”. Jednym z zapraszanych gości był aktor Ludwik Solski.  Karny w rzeźbie utrwalił psychologiczny obraz modela. Podczas pozowania do portretu Solski miał niemal 90 lat.

Alfons Karny w latach 20. XX w. przyjechał do Warszawy by studiować w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych. Artysta borykał się z problemami zdrowotnymi – chorował na anemię, miał również osłabiony wzrok. W chorobie pomógł mu lekarz Marian Korzybski. W zamian za pomoc Karny wyrzeźbił dwójkę jego dzieci: Dzidka i Jolę – uczestników Powstania Warszawskiego.

Alfons Karny w latach 20. XX w. przyjechał do Warszawy by studiować w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych. Artysta borykał się z problemami zdrowotnymi – chorował na anemię, miał również osłabiony wzrok. W chorobie pomógł mu lekarz Marian Korzybski. W zamian za pomoc Karny wyrzeźbił dwójkę jego dzieci: Dzidka i Jolę – uczestników Powstania Warszawskiego.